Юбилеен билгеләп узды

Мин киенә башлагач, каенанам тавыш-тынсыз гына каядыр чыгып югалды, сүзләре бер булган, күрәсең.

Авыл очына җиткәч, ир атын туктатты: «Төш! Гаепләштән булмасын!» «Сау бул» дип тә әйтмичә, шул көе китеп барды бу. Ә мин мең төрле уйлар эчендә үзебезнең ишекне шакыдым. Хәлне сөйләп биргәч, әти күтәрелеп бәрелмәде: «Елама, үз каным үземнән артык түгел. Шакшы бәндәләр бар әле ул», - диде дә, шуның белән бетте. Әти-әнинең ризалыгы белән Түбән Камага китеп, комбинатка эшкә урнаштым. Шунда Николай белән таныштык. Өйләнешү турында сүз чыккач, соңыннан сүзе булмасын дип, дөресен сөйләп бирдем. Ул да үз язмышыннан зарланып алды, хатыны аерылып киткән кеше булып чыкты.

...Бергә байтак еллар яшәлде, балалар, оныгыбыз бар. Һич арттырмый әйтәм: Николайның тырнак белән дә чирткәне, хәтер калдырырлык сүз әйткәне булмады. Бер-береңне аңлап, бер-береңнең сүзен аяк астына салып таптамый яшәгәч, барысы да уртак була икән. Сөйләсәң, сүз күп инде ул. Тормышны тулай торакның кечкенә бер бүлмәсеннән башладык. Ике чемодан вак-төяк әйберләрдән башка бернәрсәбез дә юк иде. Ә хәзер шөкер, исәнлек кенә булсын. Күрше-күлән белән дә тату яшибез, электрны, ванна һәм туалеттагы краннарны карарга булса да, гел Николайга әйтәләр. Яшьлегемдә үз гаебем белән түгел бер хәлгә тарыдым, тик ул гомерлек бәхетсезлегем булмады. Шушы ир миңа өмет, бәхет бирде. Өйдән әзгә генә чыгып китсә дә, сагынып көтәм. Һәрвакыт Ходайдан, сәламәтлек белән, аңлашып, тату гына яшәсәк иде, дип сорый идем. Теләкләрем кабул булды, гомернең калган өлешен дә шушылай үткәрсәк иде.

Зинаида сөйләп бетергәннән соң, Николайга дәштем:

- Син дә беренче хатының белән аерылышкан, моның да сәбәпләре булгандыр бит?

- Булмыймы соң?! Миңа ныклап уку тимәде, ярый әле эретеп ябыштыру һөнәренә өйрәнгәнмен. Химия комбинатының беренче һәм икенче промышленность зоналарында күпме торбалар сузылса, аларда минем дә өлешем бар. Ул вакытта акча шәп төшә иде. Үземә кирәк кадәр генә алам да, калганы - хатын кулында. Эш сөймәде бу, кибеттән кибеткә акча туздырып тик йөрде. Ә минем икешәр смена кайтмый эшләгән чаклар да аз булмады. Куна-төнә эшләвемне сылтау итеп, хатын минем белән яшәүдән баш тартты. Ә көннәрнең берендә дүрт яшьлек улыбызны алды да, кемгәдер тагылып чыгып та китте. Баштарак бик авыр булды. Иптәшләрдән гарьләнеп, эчә башладым. Нәкъ шундый әрнүле көннәрдә Зинаидага юлыкмаган булсам, белмим, эчүчелек мине нәрсәгә китереп житкерер иде?! Бер күрү белән, күңел аңа тартылды. Ә ул батыр, тәвәккәл булып чыкты. «Эчүеңне, тәртипсезләнеп йөрүләреңне ташласаң, күз күрер әле», - дип, күңелгә өмет чаткысы салып куйды. Миннән байтакка яшь булса да, гел акыллы сүзләр, гел яхшылык турында гына сөйли иде. Мин дә аның сүзеннән чыкмаска тырыштым, шешәдәш дусларга иярми башладым. Түгеләсе күз яшьләре түгелгән, йотасы ут йотылган инде, ике сыңар канат бергә кушылып, тормыш корып җибәрдек. Безгә бәхет соңлап килде, тик соң булса да уң булсын дигән кебек, ул сөенечләрнең иң-иң кадерлеләрен, көенечләрнең бергә жиңеп чыгарлыкларын алып килгән иде. Яши-яши бер-беребезгә тиң булуыбызны аңладык, тормыш кыенлыклары безне чүктерә алмады. Зинам пенсиягә чыкты. Ә үзем әле эшләп йөрим. Элекке кебек, хәзер ике смена куып булмый. Өемдә сагынып көткән хатыным, балаларым булганга, үземне бәхетле саныйм.

Әйе, гаиләдә бер-береңне тиң күреп яшәү, татулык зур сынаулар аша килә. Кеше тышкы матурлык белән генә түгел, рухи дөньясы белән дә бай булсын. Николай белән Зинаида арасында, гомумән, бу гаиләдә нәкъ шундый яктылык, татулык булуын үз җаным аша тоеп, үз күзләрем белән күрдем. Канат каерылуның нәрсә икәнен үзләре татып белгәннәргә, икенче берәү белән дә матур тормыш корып булуына, мәхәббәтнең барлыгына фәкать ышанырга гына кирәктер.