Шигъри тәлгәшләр

Атны җиктем 
        тормыш арбасына,
Яңартырга теләп
                         үткәнне.
Хәтердәге 
       язмыш киртәләрен
Һәм аларны 
             ничек сүткәнне.
Нәрсә төяргә соң 
                   буш арбага?
Беренче итеп 
            салдым бишекне,
Бала чакның 
         истәлеге – курчак,
Ачарга тормышка 
                         ишекне.
Салып куйдым 
      мәктәп елларын да.
Тагын нәрсә өстим 
                         арбага?
Хәтеремә төште, 
                   бала чакта,
Парта астыннан 
               алган язма да.
Бер почмакка салдым,
                 үсмер чакта,
Билдән синең 
                  мине кочуың,
Беренче мәртәбә
              биттән үпкәч
Кош баласы кебек очуым.
Гомер үтә, 
    тагын нәрсә җитми?
Уйладым да 
               салдым сөюне,
Аңламадым 
       яшьлек чорларында
Сөюемә күзләр тиюне.
Хәтер арбасына
               салып куйдым.
Күлдә чумып 
             йөзгән үрдәкне,
Кочак-кочак 
         төнбоек чәчәген–
Яшьлегемдә 
               алган бүләкне.
Тормыш юлым 
           авырайган чакта
Вакыт-вакыт атым 
                       ял итте,
Җиңәргә юлдагы 
                каршылыкны– 
Баш имәскә 
             мине өйрәтте.
Олыгайгач та, 
          ерак юлга чыксам,
Кулдан төшми 
             минем дилбегә.
Кирәк чакта 
        атны ашыктырам,
Чыбыркы да тия биленә.
Олавымны 
   читтән күзәткәндә –
Йолдызлар кабына 
                          күгемдә.
Нинди мәшһүр, 
            биек тау арбада,
Яшәү ямен табам
                         бүген дә.
Дилбегәмне 
            бәхетемә бирәм,
Ычкындырмый 
               сөю кулымнан:
«Яктырт минем 
 калган гомерне», – дип:
«Кайгы, хәсрәт 
         китсен юлымнан».
Роза ШӘЕХОВА.

Яшьлек дустыма
«Хәлең ничек?» –
               дип сорыйсың,
Хәлнең төрле чагы бар.
Гомер итү – диңгез кичү,
Карасы бар, агы бар.
Кайгыларыма түзәлми,
Өзгәләнгән чагым бар.
Газиз җанны телемнәргә
Телгәләгән чагым бар.
Вакыт санап йөрәгемнең
Абынган чаклары бар.
Күңел кылларыма сагыш
Кагылган чаклары бар.
Күзләремнең 
               керфек какмый
Үткәргән төннәре бар.
Күңел канатым күкләргә
Күтәргән көннәре бар.
«Хәлең ничек?» – 
                дип сорыйсың,
Агы бар, карасы бар.
Йөрәкнең 
            мәңге төзәлмәс 
Син салган ярасы бар.
Никифор ТУМАЧЕВ.