Ябык шайтан белән симез шайтан

Әкият

Бервакыт ябык шайтан белән симез шайтан очрашалар. Симез шайтан ябык шайтанга әйтә:

- И, дустым! Ни өчен бу кадәр ябыгып беттең син? Нәрсә булды? - ди.

Ябык шайтан аңа жавабында:

- Әй, кардәшем, мин бер мөселман кешегә билгеләнгән идем. Ул нәрсә генә эшләсә дә, кайда гына барса да, нинди генә халәттә булса да - шатлыклымы ул, борчулымы - һәрвакыт Аллаһны телгә алып йөри. Эшләрен башлар алдыннан «бисмилләһ», ди. Иртән-кичен догалар язылган китаптан төрле зикерләр укый; нәрсә генә булса да: «Әлхәмдү лилләһи галә күлли хәл (Нәрсә генә булса да, Аллаһка мактау булсын!)», - дип кабатлый. Аптырагач, ачуын китереп карыйм, ә ул: «Әгүзү билләһи минәш-шәйтанир-раҗим», - ди. Шул сәбәпле, ашамый-эчми калам, ябыгып, шыр сөяккә калдым. Аннан кача-кача арып-талып беттем. Ә иң авыры шул - ул күзләрен харамнан саклый. Бер угымны да ата алмыйча калдым. Зур шайтан янына барып, берәр жиңелрәк бирем бирүен сорыйм әле.

- Әй, дустым! Синең хәлең бигрәк кызганыч икән! Ә мин бер шундый гамьсез бәндәгә эләктем: «бисмилләһ» әйтү түгел, Аллаһны исенә дә алмый. Ашаганы - харам, эчкәне - харам, эшләгәне дә - харам. Өенә кергәндә муенына атланып керәм, башын кайда борсам, шунда карый, нинди сүз пышылдасам, кабатлый. Рәхә-ә-әт!!! Аның белән бергә ашыйм, бергә эчәм, йоклыйм һәм башка бөтен гамәлләрен дә аның белән бергә башкарам. Менә, күр, ничек тазарып беттем! Шулай дәвам итсә, аның утка керәчәге көн кебек ачык.