Күргәне булмаган
Бервакыт Мансур хатыны белән Яр Чаллы шәһәренә гипермаркетка барган.
Кирәк-яракларын сайлап алып, касса янына килгәннәр болар. Хатыны акча түләгәндә, Мансур читкәрәк барып баскан. Кассада «сдача»га вак акча юк икән. Мансурны касса янына чакырып китергәннәр.
– Биш меңне ваклый алмыйбыз, кесәңдә вак акча юкмы? – дип сорыйлар моннан.
– Биш меңлек акча буламыни? – дип гаҗәпләнгән Мансур.
– Ни эшләп булмасын, ба-ар?!
– Минем өйләнгәннән бирле акча күргәнем юк бит. Бөтен зарплатаны хатын ала. 1998 елда акча алышынган дип ишеткән идем аны. Кая, күрсәтегез әле, биш мең сум акча нинди була ул? – дигән Мансур, барысын да гаҗәпкә калдырып.
Кассирлар шул чаклы кызганганнар Мансурны. Акчаны күрсәтеп кенә түгел, хәтта тотып карарга да рөхсәт иткәннәр... Мансур акчаны яктыга борып:
– Ә кая соң монда Ленин бабайның башы, нишләп юк? – дип, тагын да ныграк гаҗәпләнгән Мансур.
Акча күрмәгән Мансурны күрергә, гипермаркеттагы барча халык җыелган. Берәүләре хатынын тиргәп, икенчеләре Мансурны жәлләп, артларыннан карап, озатып калганнар.
Мирзанур ШӘЙМОРЗИН.
